ทิศทางการพัฒนาวัคซีนและชีวเภสัชภัณฑ์ เพื่ออุตสาหกรรมการผลิตสัตว์ไทย

ในแต่ละปีประเทศไทยมีความสูญเสียทางเศรษฐกิจจากโรคติดเชื้อแบคทีเรียและไวรัสในปศุสัตว์ สัตว์บก เช่น สุกร สัตว์ปีก โค กระบือ แพะ แกะ มีมูลค่าสูงมากกว่า 30,000 ล้านบาทต่อปี

เมื่อมีโรคระบาดเกิดขึ้นเกษตรกรจำเป็นต้องใช้ยาต้านจุลชีพเพิ่มสูงขึ้นเพื่อรักษาสัตว์ที่ป่วยเหล่านั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งโรคที่มีการระบาดในสัตว์บกปัจจุบัน ได้แก่ โรคลัมปี สกิน  (Lumpy skin disease)  โรคปากและเท้าเปื่อย (Foot and mouth disease : FMD) โรคอหิวาต์แอฟริกาในสุกร (African swine fever : ASF) โรคพีอาร์อาร์เอส (Porcine reproductive and respiratory syndrome : PRRS) โรคท้องร่วงติดต่อในสุกร (Porcine Epidemic Diarrhea : PED) เป็นต้น ทำให้มีโอกาสเกิดเชื้อดื้อยาในสัตว์และผลที่ตามมานำไปสู่ปัญหาการเกิดเชื้อดื้อยาในคน ดังนั้นหากต้องการบริโภคสัตว์ที่มีสุขภาพแข็งแรงและปลอดโรค จึงมีความจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องใช้วัคซีนเพื่อป้องกันโรคแก่ปศุสัตว์

ที่ผ่านมาประเทศไทยมีการนำเข้าวัคซีนจากต่างประเทศในส่วนของปศุสัตว์คิดเป็นมูลค่าไม่ต่ำกว่า 6,000 ล้านบาท อย่างไรก็ดี วัคซีนที่นำเข้าจากต่างประเทศและขายในท้องตลาดหลายชนิดมีข้อจำกัดที่ควบคุมโรคได้ไม่ดีเท่าที่ควร เนื่องจากวัคซีนเหล่านั้นผลิตมาจากเชื้อที่เป็นสายพันธุ์ของต่างประเทศ อีกทั้ง เชื้อจุลชีพที่ก่อโรคในแต่ละพื้นที่อาจมีความแตกต่างทางพันธุกรรม (Genetic diversity) หรือมีการกลายพันธุ์ (Mutation) เกิดขึ้น ดังนั้นการใช้วัคซีนที่ผลิตขึ้นจากเชื้อจุลชีพที่ก่อโรคที่เป็นเชื้อประจำถิ่นของไทย หรือพัฒนามาจากเชื้อสายพันธุ์ที่ระบาดในฟาร์มของประเทศไทย เป็นแนวทางหนึ่งที่จะช่วยลดปัญหาดังกล่าวได้